سابقه و هدف:   با توجه به نرخ بالای تشخیص نامطلوب پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز (XGP) و کمبود آشنایی پزشکان، این پژوهش با هدف تعیین یافته های بالینی، آزمایشگاهی و رادیولوژیک در بیماران با تشخیص پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز مراجعه کننده به بیمارستان علی بن ابی طالب از سال 1397 تا 1401 انجام شده است. مواد و روش ها:  در این مطالعه گذشته نگر، 23 بیمار با تشخیص XGP در بیمارستان علی بن ابی طالب زاهدان بین سال های 1397 تا 1401 موردمطالعه قرار گرفتند. تشخیص XGP به صورت گذشته نگر براساس یافته های سونوگرافی کلیه و سی تی اسکن با توجه به توزیع و وسعت XGP، اندازه کلیه، وجود سنگ ها، الگوی ضایعات کلیوی و عدم افزایش کنتراست در کلیه آسیب دیده ارزیابی شد. علاوه براین، تشخیص موارد پاتولوژیک XGP براساس وجود فرایندهای کانونی یا منتشر باوجود ماکروفاژهای مملو از چربی در یک زمینه التهابی مزمن در کلیه مشخص شد. درنهایت، اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 26 تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن در بیماران با تشخیص پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز به ترتیب برابر 48. 17 و 11. 45 سال بوده است. توزیع فراوانی جنسیت در افراد موردمطالعه به صورت 18 نفر (78. 27 درصد) زن و 5 نفر (21. 73 درصد) مرد بودند. توزیع فراوانی علائم بالینی در بیماران با تشخیص پیلونفریت گزانتوگرانواوماتوز به این صورت بود که 21 نفر (91. 3 درصد) درد ویا تندرنس فلانک، 17 نفر (73. 91 درصد) سابقه تب (بالای 38 درجه)، 6 نفر (26. 08 درصد) هماچوری گروس، 5 نفر (21. 73 درصد) دیزوری، 4 نفر (17. 39 درصد) کاهش وزن و 2 نفر (8. 69 درصد) Palpable Mass داشتند. یافته های حاصل از آزمایشات بیماران با تشخیص پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز نشان داد که 20 نفر از بیماران (86. 95 درصد) پیوری، 17 نفر (73. 91 درصد) لکوسیتوز، 13 نفر (56. 52 درصد) آنمی، 11 نفر (47. 82 درصد) هماچوری، 9 نفر (39. 13 درصد) CRP بالا و 7 نفر (30. 43 درصد) ESR بالا داشتند. یافته های حاصل از تفسیر CT-Scan در بیماران با تشخیص پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز نشان داد که 13 بیمار (56. 52 درصد) Renal Calculi و 4 نفر (17. 39 درصد) Staghorn Stone داشتند. همچنین در ارتباط با Fluid/air accumulation نیز 14 نفر از بیماران (60. 86 درصد) آبسه شکمی (رتروپروتونئال، اینتراپارانشیمال ویا پسواس) داشتند و 1 بیمار فیستول از نوع Nephrocutaneus Fistula داشته است. نتیجه گیری:  باوجودِ شیوعِ کمِ پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز، توصیه می شود تا پزشکان و متخصّصان جراحی کلیه و مجاری ادراری در هنگام مواجهه با پیلونفریت مزمن (که با علائم بالینی نظیر تب و لرز، تندرنس و درد فلانک و سوزش ادرار مشخص می شود) بیماری XGP را در بین تشخیص های افتراقی قرار دهند تا در صورت وجود سنگ کلیه و کشت ادراریِ مثبت، به خوبی این بیماران را مدیریت کنند و در فرصت مناسب اقدامات جراحی را به انجام برسانند.

استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز یکی از بیماری های نادر استخوانی است که تظاهر اولیه آن مشابه تومورهای استخوانی می باشد. طبق بررسی ما، تنها 3 مورد از این بیماری در جهان گزارش شده است. در این گزارش، بیمار 22 ساله ای با درد ران راست، تب و کاهش وزن قابل توجه به همراه نمای پرتونگاری سارکوم یووینگ و با تشخیص استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز طبق بررسی آسیب شناسی، معرفی شده است. بیمار تحت درمان آنتی بیوتیکی وسیع قرار گرفت و کاملا بهبود یافت.

مقدمه: پیلونفریت از عفونت های دستگاه ادراری است. لزوم استفاده از داروی کمکی در کاهش زمان درمان بیماری و مدت بستری، منطقی است. در این مطالعه تاثیر ویتامین C در بهبود علایم پیلونفریت بررسی شد.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی دوسویه کور، 64 نفر از بیمار بستری مبتلا به پیلونفریت حاد غیر عارضه دار شده به روش تصادفی به 2 گروه درمان با ویتامین C و گروه پلاسبو تقسیم شدند. در هر دو گروه درمان پایه که شامل سفتریاکسون در زمان بستری و سیپروفلوکساسین در زمان ترخیص به مدت 14 روز بود تجویز شد. زمان قطع علایم بیماری و نتایج حاصله توسط آزمون  c2آنالیز شد.نتایج: میانگین مدت زمان قطع تب در گروه ویتامین C (1.13±0.34 روز) و در گروه پلاسبو (1.56±0.62 روز) کاهش معنی داری نشان داد (p=0.001). متوسط زمان قطع سوزش ادرار در گروه ویتـامین 2.19±1.06 روز و در گــروه شــاهد 2.97±1.06 C روز بود که اختلاف معنی داری بود (p=0.007). در زمان قطع درد پهلو یا شکم، تهوع و استفراغ و نیز سایر موارد اختلاف معنی داری مشاهد نشد (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد ویتامین C به عنوان یک داروی کمکی در بهبود برخی علایم پیلونفریت از جمله تب و سوزش ادرار و در نتیجه کاهش مدت زمان بستری موثر باشد.

زمینه و هدف: عفونت ادراری در کودکان از عفونت های شایع دوران کودکی است که به دلیل رشد باکتری ها در دستگاه ادراری ایجاد می شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی مفید بودن پروکلسیتونین به عنوان مارکر قابل اطمینان برای افتراق عفونت ادراری با و یا بدون درگیری کلیه بود. روش تحقیق: 80 کودک مشکوک به اولین عفونت ادراری که به بیمارستان علی ابن ابیطالب یا درمانگاه اطفال، از خرداد 86 لغایت آبان 88 مراجعه نمودند و با انجام کشت ادرار، عفونت ادراری آنها ثابت شد، وارد مطالعه شدند و علائم بالینی و نیز علائم آزمایشگاهی آنها شامل سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR)، پروتئین واکنشیC  (CRP)، WBC و پروکلسیتونین سرم ثبت شد. بیماران بر اساس علائم بالینی آزمایشگاهی و اسکن رادیو ایزوتوپ، به دو گروه پیلونفریت حاد و سیستیت حاد (عفونت دستگاه ادراری تحتانی) تقسیم شدند. در این افراد، پروکلیستونین سرم به صورت نیمه کمی اندازه گیری شد.یافته ها: 50 کودک با میانگین سنی 3.50±4.89 سال با 30 کودک با میانگین 3.07±5.20 سال با یکدیگر مقایسه شدند. ESR، شمارش لکوسیتی و پروکلسیتونین (PCT) به طور معنی داری بین دو گروه اختلاف داشت (P<0.001) ولی CRP اختلاف نداشت. PCT که به روش نیمه کمی اندازه گیری شد، با میزان کمتر از 0.5 به ترتیب با حساسیت، اختصاصی بودن، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی به ترتیب 72%، 83.3%، 87.8%، 64.1% و به میزان بیشتر از 2 نیز با حساسیت، اختصاصی بودن، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی به ترتیب 50%، 96.6%، 96.2، 53.7% در افتراق پیلونفریت از سیستیت کمک کننده بود.نتیجه گیری: PCT در افتراق عفونت ادراری فوقانی به تحتانی، حساس تر و اختصاصی تر از CRP است و می تواند به عنوان مارکر زودرس در تشخیص عفونت ادراری تب دار در کودکان باشد.

زمینه: نظر به ویژگی پایین CRP و تعداد WBC در تشخیص پیلونفریت حاد، می توان اندازه گیری پروکلسیتونین (PCT) را به عنوان معیاری مفید و عملی در تشخیص پیلونفریت حاد معرفی کرد. با توجه به نتایج متفاوتی که در بررسی ها و مطالعات گذشته از ارزش تشخیصی PCT ارائه شده است. هدف ما در این بررسی، قبول یا رد ارزش تشخیصی PCT در افتراق پیلونفریت حاد از عفونت مجاری ادراری تحتانی بود.روش کار: تمامی بیماران با تشخیص بالینی عفونت ادراری در مراکز آموزشی درمانی امام رضا و سینای تبریز و در صورت مثبت بودن کشت ادرار، به عنوان عفونت ادراری محسوب شده و وارد مطالعه شدند. موارد کشت ادرار بیشتر از 105 کلونی با یک پاتوژن یا بیشتر از 104 کلونی در فرد علامت دار به عنوان عفونت ادرار مورد در نظر گرفته شد. در کلیه بیماران شمارش لکوسیتی، ESR، CRP سرم و PCT اندازه گیری شد. در تمام بیماران با عفونت ادراری تبدار، اسکن رادیو ایزوتوپ انجام شد. در صورت آسیب پارانشیم در اسکن پیلونفریت حاد مطرح شد و بیماران بدون تب و اسکن رادیو ایزوتوپ نرمال، در گروه عفونت ادراری تحتانی قرار گرفتند و میزان پروکلسیتونین اندازه گیری شد.یافته ها: در این مطالعه 100 بیمار تحت بررسی قرار گرفتند که 47 نفر مبتلا به پیلونفریت حاد و 53 نفر مبتلا به سیستیت بودند. از نظر سنی بین دو گروه تشخیصی پیلونفریت حاد و سیستیت تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.106) از نظر جنسی نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه پیلونفریت حاد و سیستیت مشاهده نگردید و مقدار (P=0.948) محاسبه شده بود. میزان پروکلسیتونین بیماران به صورت میانگین %6.34 محاسبه شد که کمترین میزان آن %2 و بیشترین مقدار آن %36 بود.نتیجه گیری: تفاوت معنی دار آماری بین تعداد WBC در هر دو تشخیص مشاهده شده است به گونه ای که این میانگین در گروه پیلونفریت حاد بیشتر از گروه سیستیت می باشد. میزان ESR نیز بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت و در بیماران با پیلونفریت حاد دارای میانگین بالاتری بود. میانگین میزان پروکلسیتونین در دو گروه با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت.

سابقه ‏‏و‏ هدف: پیلونفریت آمفیزماتوز عفونتی حاد و نکروزان در پارانشیم و اطراف کلیه است و مساله ای مهلک و نادر میباشد. تشخیص و درمان زودرس در موفقیت درمان بسیار موثر است. امروزه با استفاده از سی تی اسکن و آنتی بیوتیکهای قوی، درمان طبی توانسته در برخی موارد جانشین درمان جراحی گردد.گزارش مورد: آقای 74 ساله ای با حال عمومی بد، کاهش سطح هوشیاری، تب و درد پهلوها و سوزش ادرار در چند روز گذشته مراجعه کرد. آزمایشات موید عفونت ادراری و نارسایی حاد کلیه و سونوگرافی و سی تی اسکن شکم حاکی از وجود گاز در پارانشیم کلیه ها بود. با تشخیص پیلونفریت آمفیزماتوز بیمار سریعا تحت کنترل همودینامیک، قندخون و درمان آنتی بیوتیکی قرار گرفت. به علت اورمی همودیالیز انجام شد و نهایتا با رفع علایم و از بین رفتن عفونت بیمار از بیمارستان مرخص شد و پس از مدتی با بهبود کار کلیه همودیالیز قطع گردید.نتیجه‏گیری: درمان طبی و به موقع پیلونفریت آمفیزماتوز میتواند به عنوان جانشینی برای درمان جراحی این بیماری مهلک باشد.

سابقه و هدف: فقدان علایم اختصاصی بالینی کودکان در تشخیص زودرس پیلونفریت حاد، به عنوان چالشی در طب کودکان به خصوص در شیرخواران مطرح است. با وجود بعضی گزارشات مبنی بر احتمال تشخیص بیماری با تست پروکلسی تونین و به منظور بررسی قدرت آن در تشخیص پیلونفریت حاد در مقایسه با اسکن تکنسیوم 99 (DMSA) این تحقیق انجام گرفت.روش بررسی: تحقیق با طراحی تشخیصی روی 56 کودک با علایم عفونت ادراری و تب انجام گرفت. پروکلسی تونین سرم به روشsemi-quantitative Immunochromatographic rapid test  اندازه گیری شده و مقادیر بیش از 0.5 نانوگرم در میلی لیتر غیرطبیعی تلقی شد. نتایج به دست آمده با DMSA مقایسه و ارزش پیش بینی مثبت (PPV) و ارزش پیش بینی منفی (NPV) تعیین گردید.یافته ها: تست پروکلسی تونین در 43 بیمار و DMSA در 49 بیمار مثبت بود. میزان PPV برابر با 95.3 درصد و NPV برابر با 38.5 درصد برآورد شد.نتیجه گیری: پروکلسی تونین سرم می تواند مارکری حساس برای تشخیص زودرس پیلونفریت حاد باشد، هرچند موارد منفی آن نمی تواند ردکننده تشخیص باشد.

سابقه وهدف: عفونت ادراری یکی ازشایع ترین عفونت های کودکان و شیر خواران می باشد. از آنجا که درمان استاندارد منجر به بستری شدن و دریافت آنتی بیوتیک وریدی می گردد، استفاده از درمان سرپایی یک روش مطلوب می باشد که از خطر عفونت های بیمارستانی و صرف هزینه ی بالا پیشگیری می کند. از این رو مطالعه ی حاضر به منظور تعیین اثر سوسپانسیون سفیکسیم در درمان پیلونفریت حاد کودکان، در سال 1381 تا 1383 در کرمانشاه انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی کار آزمایی بالینی، 60 کودک بیمار بالاتر از یک سال و دارای تب و عفونت ادراری فوقانی مورد بررسی قرار گرفتند. یک گروه (30 نفر) تحت درمان با شربت سفیکسیم به مقدار 8 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 14 روز (7 روز اول در بیمارستان و 7 روز در منزل) و گروه دیگر تحت درمان استاندارد با آمپی سیلین (100 میلی گرم بر کیلو گرم) و جنتامایسین (2.5 میلی گرم بر کیلو گرم) 7 روز در بیمارستان و7 روز با شربت کوتریموکسازول (7 تا 10 میلی گرم بر کیلو گرم) قرار گرفتند. پاسخ به درمان از دو جنبه ی منفی شدن کشت ادرار و قطع تب و بررسی عوارض احتمالی شامل تعداد موارد عود و یا ایجاد اسکار در بافت کلیه بررسی شد. اطلاعات با استفاده از آزمون آماری کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که کشت ادرار 9 بیمار (30 درصد) در گروه درمان با شربت سفیکسیم و یک بیمار (3/3 درصد) در گروه درمان استاندارد منفی نشد (P=0.012). متوسط زمان قطع تب در هر دو گروه، 48 تا 60 ساعت بود. عود بیماری در درمان با سفیکسیم 16.7درصد و در بیماران تحت درمان استاندارد 10 درصد بود که اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. اسکار کلیوی ایجاد شده پس از 6 ماه، درکودکان تحت درمان با شربت سفیکسیم 8.3 درصد و در کودکان تحت درمان با روش استاندارد 1/7 درصد بود (P=0.08). نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به 30 درصد شکست درمان در بیماران تحت درمان با سفیکسیم خوراکی، استفاده از این دارو جهت درمان سرپایی موارد پیلونفریت حاد توصیه نمی شود. انجام تحقیقات بیشتر پیشنهاد می گردد.

زمینه: عفونت ادراری از عفونت های مهم و شایع دوران کودکی است. در ارزیابی کودکان مشکوک به عفونت ادراری به خصوص در سنین پایین، گاه علایم بالینی و آزمایش ها کمک کننده نیستند و پزشک ناچار از به کار بردن روش های تصویربرداری برای تشخیص پیلونفریت حاد است. هدف: مطالعه به منظور تعیین ارزش سونوگرافی پاور داپلر رنگی کلیه در تشخیص پیلونفریت حاد در کودکان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی بر روی 80 کودک 2 ماهه تا 14 ساله با علایم بالینی یا آزمایشگاهی مشکوک به پیلونفریت حاد بستری در بخش کلیه کودکان بیمارستان رازی کرمانشاه در سال های 1384-1385 انجام شد. بیماران با سونوگرافی پاور داپلر رنگی و همچنین اسکن DMSA بررسی شدند. بدین ترتیب که 160 واحد کلیه با این دو روش تصویربرداری بررسی شده و حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی سونوگرافی پاور داپلر رنگی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: از 160 واحد کلیه مورد بررسی، در 75 کلیه (%46.9) با سونوگرافی پاور داپلر رنگی و در 89 کلیه (%55.6) با اسکن DMSA یافته های مثبت به نفع پیلونفریت حاد مشاهده شد. بنابراین، حساسیت روش سونوگرافی پاور داپلر در مقایسه با اسکن DMSA در تشخیص پیلونفریت حاد کودکان حدود %66.3 و ویژگی آن %77.5 بود. ارزش اخباری مثبت این روش %78.7 و ارزش اخباری منفی آن %64.7 بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، سونوگرافی پاور داپلر رنگی روش مناسبی برای تشخیص پیلونفریت حاد کودکان نیست.

عفونت ادراری یکی از عفونتهای شایع و مهم طب کودکان است و شروع سریع درمان دارویی مناسب آن در جلوگیری از عوارض بیماری اهمیت بسزایی دارد. از آنجا که قبل از شروع درمان اغلب از حساسیت عامل میکروبی مطلع نیستیم، تا آماده شدن جواب کشت و آنتی بیوگرام، استفاده از داروهای وسیع الطیف توصیه می گردد. از این داروها میتوان سفوتاکسیم و جنتامایسین را نام برد که لازم بود با تعیین اثر بخشی و مقایسه آنها به انتخاب آنتی بیوتیک مناسب در درمان پیلونفریت حاد کمک نمود. تعداد 77 کودک مبتلا به عفونت ادراری تب دار، بستری شده در بیمارستان الزهرای اصفهان طی سالهای 79-78 بطور راندوم در دو گروه 38 و 39 نفری تحت درمان با جنتامایسین و سفوتاکسیم قرار گرفتند و پاسخ به درمان از طریق قطع تب و منفی شدن کشت ادرار طی 48 ساعت و منفی شدنCRP  طی 96 ساعت از شروع درمان مورد بررسی قرار گرفت و نسبت پاسخ به درمان در دو گروه از طریقFisher Exact Test  مقایسه گردید. در گروه جنتامایسین 97% و در گروه سفوتاکسیم 100% پاسخ به درمان داشتند و اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت لذا سفوتاکسیم و جنتامایسین هر دو اثرات خوب و مشابهی در درمان پیلونفریت حاد کودکان دارند و با توجه به ارزانی و سهل الوصول بودن جنتامایسین، این دارو می تواند انتخاب اول در شروع درمان باشد.